een stad zonder mensen

gooitz » een stad zonder mensen

Twaalf jaar geleden ben ik in de binnenstad van Zwolle komen wonen. Nadat ik een poos in het Friese verbleef, zocht ik naar wat meer reuring en koos geografisch voor deze stad. Ook wilde ik wat meer anonimiteit ervaren na een tijd in een hele kleine kern te hebben gewoond. Op dat moment had ik daar behoefte aan. Over het algemeen is de binnenstad van Zwolle niet heel hectisch. Het heeft een prettige schaal en is daardoor dynamisch op haar eigen wijze. Je krijgt hierdoor het gevoel dat je je niet hoeft te haasten zoals in de grotere steden in de Randstad. Er is wel wat verandert in de afgelopen twaalf jaar, de stad is steeds iets stadser geworden, het voelt nog steeds fijn.

In een stad zonder mensen voel ik mij anders
Op het moment dat ik deze tekst schrijf leven we voor de derde week in sociale distantiëring. Niet eerder heb ik ervaren hoe het is om van mensen afstand te houden en in je bewegingsvrijheid beperkt te zijn. Het is surrealistisch. In de binnenstad zijn deuren van de meeste panden in de stad waar horeca of retail in zit zijn gesloten. Er is helemaal geen reuring, want er zijn geen mensen.

Vorige week vrijdag, 21 maart, begon de lente en het was mooi weer. Alleen hoorde je geen geroezemoes van mensen op terrassen van Het Grote Kerkplein. De plek waar bij lekker weer mensen genieten van hun hapje en drankje bij Grandcafé Het Wijnhuis, De Beurs, Bapas, de frietzaak en bij Bella Napoli. De kletspraatjes die we met elkaar hebben op het plein of in de Papendwarsstraat met onze buren van Scholten Fietsen. En naast de koffie bij Espressobar Maling mis ik de ontmoeting met échte mensen.

[Foto: Gooitske Zijlstra – Het Grote Kerkplein Zwolle]

Openbare ruimte
Hoe is het mogelijk dat we de openbare ruimte en plekken als zo vanzelfsprekend zijn gaan beschouwen? Overal in onze leefomgeving vind je openbare ruimte en die gebruiken we veelvuldig om er van alles te doen. Bijvoorbeeld om mensen te ontmoeten, te sporten, om van A naar B te gaan, naar de markt te gaan, evenementen te bezoeken enzovoort. Maar met zoals zoveel dingen, waarderen we de volledige waarde van de openbare ruimte pas echt als we deze niet meer mogen gebruiken. Gek idee vind je ook niet.

Hoe we verder gaan als het Coronavirus minder grip op ons sociale leven heeft? Ik ben heel erg benieuwd. Komen we tot nieuwe werkwijzen, met andere prioriteiten en alternatieve financiële modellen? Wat willen we in de toekomst nog voortzetten en wat moet echt anders? Hoe gaan we met elkaar om? Herijken we de openbare ruimte? Gaan we sociale experimenten organiseren met verschillende scenarios’ waarin we situaties nabootsen om naar een nieuwe werkelijkheid te komen? Wie het weet mag het zeggen, maar de betekenis van de openbare ruimte zal voor mij nooit meer vanzelfsprekend zijn.

Betere plekken voor mensen
Mijn werk stelt mensen altijd centraal. In mijn werk als gebiedsontwikkelaar en placemaker heb ik fascinatie voor hoe mensen in de (openbare) ruimte bewegen ten opzichte van de bebouwde ruimte en waarom wel of niet, en de interactie die er plaats vindt.

The City at Eye Level: Hier maken we plekken met een hoge kwaliteit waar de mens centraal staat, plekken met interactie tussen gebouw en straat. En gaat het om het creëeren van een goede ‘plint’ — actieve begane grond —.
Placemaking: Hier transformeren we een openbare ruimte naar een fijne plek waar mensen zich thuis voelen.
Tactical Urbanism: Lighter-quicker-cheaper acties om snel verandering in gang te zetten.

Om betere plekken te maken voor mensen, werken we het liefst samen met mensen uit meerdere vakgebieden, omdat we dan interdisciplinair team vormen waar de beste en meest duurzame resultaten mee worden bereikt. En een stad zonder mensen, dat kun je je toch niet voorstellen?

Bron: STIPO; PPS; Gooitske Zijlstra [gooitz]

Inspiratie blog

Tweets van @gooitz